آن دسته از بچه هایی که اوتیسم دارند این تصویر را را به شکل متفاوتی می بینند - تا بینهایت

فرد مبتلا به اوتیسم این عملیات ذهنی می توانند کمی متفاوت عمل نمایند و به طور نامحسوسی بر نحوه ساخت تصویری از زندگی روزمره به وسیله مغز تأثیر بگذارند.

با در نظر گرفتن این موضوع، دانشمندان برای درک بهتر واگرایی عصبی تصویری ساختند تا حطای ادراکی بیماران اوتیسم را برجسته سازد.

تحقیق بر روی فعالیت مغز 60 کودک، از جمله 29 کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD)، نشان می دهد که تفاوت ها در نحوه پردازش اشکال به وسیله افراد می تواند راه هایی برای تجزیه و تحلیل مسیرهای پردازش خاص در مغز باز کند.

در این تحقیق از سبک کلاسیک خطای ادراکی تصویری استفاده شده که به وسیله روانشناس ایتالیایی، گائتانو کانیزسا ،معمول شده، که معمولاً شامل خطوط یا اشکال ساده، مانند دایره ها، با حذف بخش ها است. فضاهای خالی که به روشی خاص چیده شده اند، برای توصیف شکل دوم در فضای منفی استفاده می شوند.

برای تماشا اشکال مختلف، عملیات پردازش در سطوح بالاتر مغزی، محرک ها را ترکیب می نمایند و یک الگوی تاریک و روشن را به تصویری جامع تبدیل می نمایند.

اوتیسم به عنوان یک اختلال طیفی عصبی تعریف می گردد، زیرا ویژگی های آن بسیار متنوع است و هر فرد توانایی ها و چالش های متفاوتی دارد.

با این حال، به طور کلی، تحقیقات نشان داده که بسیاری از افراد مبتلا به ASD اطلاعات حسی مانند صدا و بینایی را به گونه ای پردازش می نمایند که معمول نیست. یک توهم نوری راه خوبی برای کشف این واگرایی عصبی است.

به عنوان مثال، یک مطالعه در سال 2018 نشان داد که بعضی از افراد مبتلا به ASD برای جابجایی بین تماشا یک جسم متحرک و تماشا رنگ در تقلا هستند. به طور کلی به نظر می رسید که مغز آنها روی جزئیات زوم می ند و از تصویر بزرگتر غفلت می نماید.

در تحقیق تازه بچه ها روی یک صندلی نشاندند و یک دستگاه نوار مغزی یا الکتروانسفالوگرام به پوست سرشان وصل شد، از آنها خواسته شد که روی یک نقطه مرکزی در مقابل پس زمینه خاکستری روی صفحه نمایش مقابلشان تمرکز نمایند و وقتی نقطه از قرمز به سبز تغییر کرد، دکمه ای را فشار دهند.

این صفحه بعلاوه دارای چهار تصویر کانتورینگ بود که به صورت تصادفی یا به گونه ای تراز شده بودند که فضای منفی بین آنها یک شکل را توصیف می کرد.

وقتی از بچه ها درخواستم ی شد روی نقطه خاص تمرکز نمایند و به فضاهای منفی ننگرند، شرکت نمایندگان به طور منفعلانه دچار خطای ادراکی می شدند.

بچه ها 7 تا 17 ساله که مبتلا به ASD تشخیص داده شده بودند، در پردازش توهم کانیزسا Kanizsa تاخیر داشتند.

این لزوما به این معنی نیست که شرکت نمایندگان نمی وانند شکلی را که به وسیله این تصاویر تشکیل شده است تشخیص دهند، اما نشان می دهد که مغز آنها این تصویر را به روشی غیر اتوماتیک پردازش نموده است.

امیلی نایت، عصب شناس از دانشگاه روچستر شرح می دهد : زمانی که ما یک شی یا تصویر را مشاهده می کنیم، مغز ما از فرآیندهایی استفاده می نماید که در آن از تجربیات و اطلاعات زمینه ای ما را برای یاری به پیش بینی ورودی های حسی، برطرف ابهام و پر کردن اطلاعات از دست رفته استفاده می گردد.

این بچه ها ممکن است نتوانند مانند همسالان خود اطلاعات دیداری از دست رفته را پیش بینی و جاهای خالی را پر نمایند. ما اکنون باید بفهمیم که چگونه این ممکن است با رفتارهای حسی دیداری غیر معمولی که در بعضی از بچه ها مبتلا به اوتیسم دارند، مرتبط باشد.

مغز آنها کمتر حرکات بدن را پردازش می نماید، ممکن است درک افراد دیگر برای آنها دشوارتر باشد و باید به زبان بدن توجه بیشتری داشته باشند تا افراد را ببینند.

دانستن این موضوع می تواند به پیدا کردن راه های نو برای حمایت از افراد مبتلا به اوتیسم یاری کند.

ایت امیدوار است که در آینده تحقیقات خود را در میان گروه های بزرگ تر، از جمله کسانی که طیف وسیع تری از توانایی های کلامی و شناختی دارند، ادامه دهد. هدف نهایی او یافتن راه های نو و بهتر برای حمایت از بچه ها و بزرگسالان در طیف اوتیسم است.

این مطالعه در Journal of Neuroscience منتشر شده است.