دانشمندان از سلول های ریه انسان ربات ساختند
به گزارش تا بینهایت، دانشمندان آمریکایی از ابداع ربات های کوچکی خبر داده اند که از سلول های ریه انسان ساخته شده اند و می توانند در ترمیم بافت آسیب دیده و درمان بیماری ها موثر باشند.
به گزارش بیزینس اینسایدر، دانشمندان ربات های بیولوژیکی کوچکی را از سلول های ریه ساخته اند که امید می رود روزی بتوانند در بدن ما بچرخند تا بافت های آسیب دیده را ترمیم نمایند و به درمان بیماری ها بپردازند. این ربات ها که آنتروبات (Anthrobot) نامیده می شوند، از عرض یک تار موی انسان تا نوک تیز مداد متغیر هستند و می توانند خود را مونتاژ نمایند.
گروهی از دانشمندان دانشگاه تافتس(Tufts University) و دانشگاه هاروارد(Harvard University) برای ابداع کردن این ربات ها، ترکیب شیمیایی سلول های ریه اهدایی را تغییر دادند.
وقتی دانشمندان مژک ها -ساختارهای ریز شبیه به مو روی سطح سلول ها- را رو به بیرون ساختند، آنها آغاز به حرکت کردند و وقتی گروهی از آنتروبات ها موسوم به سوپربات(Superbot) با سلول های عصبی آسیب دیده در تعامل قرار گرفتند، توانستند آنها را به رشد مجدد ترغیب نمایند.
دانشمندان هنوز نمی دانند ترمیم سلولی چگونه اتفاق می افتد اما بر این باورند که آنتروبات ها را می توان یک بار در روز برای پاک کردن شریان های مسدود، ترمیم نخاع، شناسایی سلول های سرطانی یا رساندن دارو به قسمت های خاصی از بدن استفاده کرد.
این پژوهش، پرسش های جدیدی را در خصوص چگونگی گردهم آمدن و کار کردن سلول های انسانی با یکدیگر مطرح می نماید.
همین گروه پژوهشی پیشتر ربات های کوچک مشابهی به نام زنوبات(Xenobot) را از سلول های جنین قورباغه پنجه دار آفریقایی ساخته بودند اما آنتروبات ها ثابت می نمایند که برای ترمیم، سلول ها لازم نیست متعلق به دوزیستان یا جنین ها باشند. مایکل لوین(Michael Levin) از پژوهشگران این پروژه گفت: فکر نمی کنم این موضوع ربطی به جنین بودن داشته باشد. این ربطی به قورباغه بودن هم ندارد. من معتقدم این یک ویژگی بسیار کلی تر در خصوص موجودات زنده است.
اگرچه آنتروبات ها از سلول های انسانی ساخته شده اند اما لوین اعلام کرد که آنها چرخه زندگی کاملی ندارند و به همین علت، به عنوان موجودات کامل در نظر گرفته نمی شوند.
اگرچه ممکن است پزشکان در آینده نزدیک از آنتروبات ها استفاده ننمایند اما آنها نمونه دیگری از پیشرفت در فناوری پزشکی هستند.
این پژوهش در مجله Advanced Science به چاپ رسید.
منبع: انتخاب