این دختر ایرانی در نپال جنجال کرد ! - تا بینهایت

به گزارش خبرنگاران، وابستگی به فناوری و وسوسه های زندگی در جهانی مدرن و شهری با تمامی امکانات و ابزارش مثل یک بیماری بدخیم در وجود بیشتر ما ریشه دوانده است.

در این بین، سفر یک تغییر موقت، آموزگاری بی همتا و پاسخی درخور برای میل سیری ناپذیر انسان به کشف جهان است، به ویژه اگر مقصد سفر نقاط بکری روی کره خاکی باشد که کمتر کسی تاب اسکان در آن را دارد. در پفراینده امروز زندگی سلام، گفت وگوی ما را با بانوی هنرمندی می خوانید که روحیه خو گرفته با طبیعتش او را به سفر ترغیب و از جهانی مدرن دور نموده تا مزرعه کشاورزی ارگانیک را در نپال ایجاد کند.

فاطیما نفیسی که در ایران و انگلیس درس خوانده، چند سال پیش تصمیم می گیرد در نپال که به خاطر کوهستان ها و طبیعتش معروفیت زیادی در جهان دارد، مزرعه ای روی علفزار بسازد که با جنگل احاطه شده است. این مزرعه بعد از مدتی به بهشتی برای مسافران و جهانگردانی تبدیل می شود که تجربه ورزی در طبیعت کوهستان های سبز هیمالیا را می خواهند. مسافران از تمام نقاط جهان به این مکان می فرایند و تجربه های طبیعت گردی و کشاورزی خود را با یکدیگر تقسیم می نمایند و از زیبایی های طبیعت آن جا بهره می برند.

مزرعه داری دختر ایرانی در طبیعت وحشی نپال

تجربه زندگی در شهر را ندارم

طراوت و سادگی طبیعت در وجود او رسوخ نموده، خودش را فاطیما نفیسی 31 ساله از طبیعت معرفی و اضافه می نماید: مفتخرم که از هنگام تولدم تا کنون در شهر زندگی ننموده ام. روح او در بستر خانواده با هنر عجین شده و به صورت آکادمیک در رشته های معماری و مجسمه سازی هنرجو بوده است. فاطیما نفیسی زندگی در کوهستان های هیمالیا را در یک جمله همزیستی در کنار بلندترین کوه هایی که برای مردمان آن منطقه محبوب و شگفت انگیز بودند، توصیف می نماید. او در برابر وسوسه های زندگی در جهانی مدرن با تمامی امکانات و ابزارش، مقاومت نموده و لحظه ای از سیر و سفر در طبیعت باز نمانده و آن چه را از طبیعت به او الهام می شود، در خلق آثارش به کار می گیرد. او درباره اولین جرقه برای سفرش به نپال می گوید: علت سفرم به این کشور به دانشکده محل تحصیلم در انگلیس که خارج از شهر بود، برمی شود.

غذای دانشکده به وسیله دانشجویان رشته کشاورزی تامین می شد. من آن جا با زندگی خودکفا بر اساس کشاورزی آشنا شدم. چند وقت بعد در سفرم به نپال متوجه شدم که کسب و کار بیشتر مردم این کشور کشاورزی است. برای پیدا کردن زمین مناسب کشاورزی شش ماه در نپال سفر کردم. آن دوره صرف آشنایی با مردم، فرهنگ شان، شیوه زندگی شان، صنایع دستی شان و زبان شان که ریشه سانسکریت دارد، سازگاریشان با طبیعت و آب و هوا های مختلف در ارتفاعات مختلف شد.

طعم وصف نشدنی غذای ارگانیک

نپال از نظر کشاورزی خودکفاست و بیشتر نپالی ها با فراورده هایی که از راه کشاورزی به دست می آورند، روزگار می گذرانند. او به عنوان زنی مزرعه دار تجربه کاشت، نگهداری و برداشت را برای هر کشاورزی لذت بخش می داند و می گوید: احساس انسان بعد از مصرف غذایی که شخصا به دست خودش فراوری می شود با غذای آماده، کاملا فرق دارد.

البته سختی کشاورزی در کوهستان های هیمالیا به علت ارتفاعات بلند و اقلیم متفاوت را نباید نادیده گرفت که باعث بالا رفتن ارزش محصولات فراوری شده می شود. بدون شک برای غیربومیان انجام دادن این کار به تنهایی شدنی نیست. افراد محلی در مقاطع مختلف کمک می رساندند و تکنیک هایی را که طی سال ها از مادر طبیعت آموخته بودند، به ما یاد می دادند. به طور کلی، نپالی ها مهمان را مثل آتش که به خانه روشنایی می بخشد، برای روشنی قلب خود پذیرا هستند.

ساخت مزرعه در طبیعت وحشی نپال کار ساده ای نیست

این کشور محصور در خشکی در جنوب آسیا که نود و سومین کشور بزرگ جهانست، جمعیتی حدود چهار میلیون نفر را در خود جای داده و مرکز آن کاتماندو است. جغرافیای نپال شامل زمین های حاصلخیز، تپه های جنگلی و هشت کوه بلند جهان از جمله اورست (که بلندترین نقطه جهان به شمار می رود) است و قدمت حضور انسان در منطقه هیمالیا به حداقل 11 هزار سال بازمی شود و از زمانی سکونت انسان در این جغرافیا آن ها با فراوری چای، برنج، ذرت، نیشکر، سبزیجات ریشه ای و محصولات دامداری شامل شیر و گوشت گاومیش احتیاج های تغذیه ای خود را برطرف می نموده اند.

فاطیما پیرو عملی کردن ایده احداث مزرعه شخصی می گوید: در ابتدا از چشمه ای در درون جنگل آب آوردیم. سپس تمیز کردن مزرعه را شروع کردیم. مزرعه 20 سالی بود که دست نخورده بود و کندن و هرس کردن بوته های خاردار خودش 10 ماهی زمان برد تا زمین آماده کشت و زرع شود. به همین ترتیب گلخانه ای برای پرورش بذر های مورد احتیاج ایجاد کردیم. سپس با مدد گرفتن از تکنیک ها و ابزار محلی، ساخت مزرعه را در این طبیعت وحشی شروع کردم. کاشت محصولات ارگانیک در همه جا آسان نیست، حتی در این جا که بارندگی پایدار و مداومی دارد. طبیعت نپال به خاطر عظمت بی همتایش بر همه چیز قالب است. با یک توفان کوچک هیمالیایی شما به سرعت از قدرت بی مقدار او مطلع می شوید. نپالی ها می دانند که به طبیعت برای بقا احتیاجمندند. در واقع طبیعت به آن ها زمین داده تا سبزیجات شان را بکارند، چوب برای آتش تا بتوانند غذا بپزند و آب برای خوردن که زنده بمانند. این علتی است که نپالی ها به طبیعت احترام می گذارند و به خاطر زندگی که به آن ها می دهد از او تشکر می نمایند. بعد از 9 سال با این دید به طبیعت نگاه کردن، ارتباط من عمیق تر و درکم از قدرت طبیعت بیشتر و بدون شک مطلعی ام از پیرامونم افزوده شده و ساده زیستی را در زندگی به من آموخته است.

گردشگران از مزرعه ما غذا می خرند

صنعت گردشگری به ویژه در اطراف شهر کاتماندو، روبه رونق و توسعه است و گردشگرانی که به قصد کوهنوردی در کوه های هیمالیا به این سرزمین سفر می نمایند، ازجمله منابع مهم عایدی نپال به حساب می آیند.

نفیسی در همین باره می گوید: من بیشتر در زمینه کشاورزی و پذیرایی از گردشگران خارجی در این کشور فعالیت دارم. برای مسافران این کشور، طبیعت زیبا، بلندترین رشته کوه های جهان، مردمان آرام و ساده زیست بیش از همه مورد توجه است. بسکمک از مسافران در طول اقامتشان به کوهی (قله رامچه) می آیند که مزرعه ما روی شیب اش قرار گرفته است. روبه روی رشته کوه آنا پورا، فضایی داریم که گردشگرانی که به این جا می آیند از طبیعت لذت می برند و یوگا انجام می دهند. از طرف دیگر همگی غذای ارگانیک تازه از مزرعه می خورند که روی آتش پخته شده است.

زندگی شهری راحت تر است، اما مجذوب کننده نیست

نپال از شمال با چین و از جنوب، شرق و غرب با هند همسایه است بنابراین از نظر فرهنگی و تاریخی، به کشور هند نزدیک است. نفیسی درباره تاثیر همسایگی با هند می گوید: نپالی ها مردم کوهستان و هندی ها مردم زمین های پست و حاصلخیز هستند. هند کشوری است صنعتی و فراوریات آن واردات عمده کشور نپال را تشکیل می دهد. به علت اختلاف شرایط آب وهوایی، نوع زندگی آن ها با هم بسیار فرق دارد، اما آن ها نماد های یکسانی دارند. 60 درصد جمعیت نپال هندو هستند که از جنوب و زمین های صاف به شمال آمده و در کوه ها مستقر شده اند. نپال جزو معدود کشور هایی است که مردم آن بدون ویزا می توانند وارد هند شوند و هند تنها کشوری است که روپی نپالی در آن ارزش دارد.

در این بین، او معتقد است زندگی شهری در رفاه مطمئنا راحت تر و کم دغدغه تر از زندگی در عمق طبیعت است، اما مجذوب کننده نیست و هزینه این رفاه سطحی، فاصله ای است که بین ما و ارزش موجود در طبیعت که جزئی از آن هستیم، می افتد و دغدغه های آن به مرور گرد فراموشی روی ارزش ها می نشاند. از این نظر که طبیعت درک من را از خودم بیشتر می نماید، همواره مجذوب قدرتش می شوم. آشنا بودن با آب، خاک، باد، آتش و روح طبیعت برای من تا به حال ارزشمندترین تجربه بوده است. نپال شاید جزو معدود نقاطی است که زندگی مردمش به صورت کامل با طبیعت در ارتباط است. مردم به کوهستان های مادر می فرایند تا برای آن چه به آن ها می دهد (آب، چوب، زمین، خوراک و...) تشکر نمایند. احترام آن ها به طبیعت برای من بسیار الهام بخش است.

بله! به سختی اش می ارزید

در کل مزرعه داری ارگانیک در نپال فعالیت غیرمعمولی نیست وکشاورزی ارگانیک را می توان از مردم منطقه فراگرفت؛ از کاشت و استفاده از محصول برنج تا انواع سبزیجات و آشنایی با کود های طبیعی، آفت کش های طبیعی، زندگی با دام و تهیه کردن تمام مواد غذایی مورد احتیاج، لبنیات دامی و تخم ماکیان.

از او می پرسم پیش آمده که از سختی های زندگی در طبیعت وحشی و اتفاقات غیرقابل پیش بینی اش کلافه شود؟ آیا به سختی اش می ارزد؟ او می گوید: همان طور که گفتم، این کار اصلا ساده نیست و فقط حدود 10 ماهی زمان برد تا زمین مان آماده کشت و زرع شود. پس از آن بود که کاشت را شروع و گلخانه ای برای پرورش بذر های مورد احتیاج ایجاد کردیم که این کار هم خیلی حساس است. در پاسخ به سوال تان درباره این که آیا به سختی اش می ارزد، باید بگویم که بستگی به تعریف افراد از سختی دارد و چگونگی نگریستن شان به جهان. از نظر من، بله، به سختی اش می ارزید.

منبع: خراسان

این مطلب از گروه وب گردی است و تنها جنبه تفریح دارد.